De Catwalk in het Rijksmuseum
Onlangs was het weer eens tijd voor een mado-dagje; heerlijk even één-op-één; beetje winkelen, hapje eten, goed gesprek en daaraan voorafgaand een brokje cultuur happen. Behoefde dit laatste programmaonderdeel voorheen wat diplomatie en zachte dwang, nu droeg dochterlief zelf een prima idee aan: de Catwalk in het Rijks !
T/m 16 mei is hier een fantastische presentatie te zien van Nederlandse mode van 1625 tot 1960. In een doorlopende Catwalk komen de meest fabuleuze creaties voorbij. Herenkostuums, betoverende avondjurken met sleep, japonnen van de fijnste zijde en Downton Abbey-achtige jurken om de Charleston in te dansen. Alle modellen gedragen en ontworpen door mannen en vrouwen van naam.
Ook in de overige 5 zalen, waar de kleding statisch is opgesteld, is het een groot feest !
Rechts voor een zogenoemde strompelrok
Kleding uit de Gouden Eeuw tot in de jaren ‘60 van de vorige eeuw. De Friese Oranjes zijn zuinig op hun spullen geweest; van hen worden verschillende modellen uit de vroege 17e eeuw getoond, waaronder zelfs een zeldzame linnen onderbroek van Hendrik Casimir I, graaf van Nassau Dietz (1612-1640) !
Een enkel kindermodelletje, maar kleding van de werkende klasse is er niet; voor zover al bewaard zijn deze stukken uiterst zeldzaam, want meestal tot de draad versleten of vermaakt.
Ook de 18e en 19e eeuw zijn rijk vertegenwoordigd met kleurrijke zijden japonnen en herenkostuums van fluweel.
Met ongeloof bekeken wij de trouwjapon van Helena Slicher (1737-1776); met een afmeting van 2.50 m de breedste jurk van Nederland ! Helena wilde op op 4 september 1759 blijkbaar indruk maken toen zijn in het huwelijk trad met Aelbrecht baron van Slingelandt… en ruim 250 jaar later zijn wij nog niet uitgepraat over deze japon !
Prachtig zijn de klassieke modellen uit het Empire zoals een Japon van blonde-kloskant, dat –nadat kant sinds de Franse Revolutie verboden was- op voorschrift van Napoleon weer in de mode kwam aan het Franse hof.
Indrukwekkend om niet te zeggen lachwekkend vonden wij de ver uitstekende achterstevens van de rokken ten tijde van het Fin-de-Siècle, de queue’s… Het instappen in de paardentram om er vervolgens een zitplaats in te nemen zal de draagster wel voor enige problemen hebben geplaatst, maar de ware omvang van haar derrière bleef zo wel gemaskeerd ! Toch woog dit voordeel kennelijk niet op tegen de nadelen en zo waaide ook die mode ook weer over !
Behalve modellen van Dior, Yves Saint-Laurent en vele anderen zagen we ook deze tafzijden, wat sombere cocktailjapon van Cristóbal Balenciaga (1951-1952) en daarom opgeleukt met een corsage van roze rozen en roze druiven.
Gezien de veelheid aan modellen, achter welke weer talloze verhalen schuil gaan over de dragers, de gelegenheid en de historische context, duizelde het ons na afloop. Groot was de teleurstelling toen bleek dat geen begeleidend boekje of catalogus te verkrijgen was, want hoe onthoud je dit allemaal? In de museumwinkel werden we gerust gesteld. Er is een uitbundig geïllustreerde publicatie in de maak van de hand van Bianca du Mortier, kostuum conservator van het Rijksmuseum, die deze, door fotograaf Erwin Olaf schitterend vormgegeven tentoonstelling, heeft gemaakt.
Leuk mam!
Bij het zien van de modeparade in het Rijks bekroop me direct het gevoel om ernaar toe te willen. De trouwjapon van Helena Slicher is haast bizar. Wie weet was de breedte wel bedoeld om haar bruidegom (nog even) op afstand te houden…; naast haar lopen werd in elk geval vrijwel onmogelijk gemaakt.
Dat model jurk was ook niet erg handig om te zitten. Er waren in die tijd een beetje brede krukjes voor de dames, want de jurken pasten natuurlijk niet op een stoel, een gewone zitting was te smal, de jurk had aan de zijkanten enige ondersteuning nodig, anders kon het frame kapot gaan en zakten de zijkanten omlaag, en met armleuningen wilde dat natuurlijk al helemaal niet.