Voorwoord – Museumtips – voorjaar 2024
Beste lezers
Deze zomer zijn er in ons land weer een veelvoud aan interessante en mooie tentoonstellingen te bezoeken. Hieronder vindt u informatie over de meest in het oog springende exposities. We maken ook een uitstapje naar James Ensor in Brussel. U kunt scrollen tot u bij de voor u interessante expositie komt. Bij enkele heb ik een uitgebreider artikel op deze website geschreven. Om u voor te bereiden op uw bezoek aan het museum is het echt aan te raden om vooraf over het onderwerp te lezen. De herkenning verhoogt uw plezier!
Wij maakten in juni een reis naar Italië en bezochten o.a. Ravenna waar ik lang geleden met mijn ouders was. Een impressie van de monumenten in de stad vindt u in een “reisverslag”. Ravenna Revisited.
Licked by the waves Museum More, tot en met 6 oktober.
Het thema van de zomertentoonstelling van Museum More is welgekozen. In Gorssel kun je tot 7 oktober zien hoe de mens op warme dagen gehoor geeft aan zijn behoefte tot verkoeling in het water. In de Ochtend van NPO klassiek gaf directeur Maite van Dijk op 7 juli jl. een korte impressie van hetgeen in de tentoonstelling te zien is. Onder het mom van Nieuwe Baders in de kunst is dat vooral veel bloot!
Een heel verschil met de baders uit het verleden. Het merendeel was toen vrouw. Zij zaten of lagen mooi te zijn, maar deden niets. De baders van nu zijn actief en sportief!
Tot ca. 1850 kozen schilders voor het afbeelden van vrouwelijk naakt vooral mythologische of Bijbelse vrouwen. Met name de laatste categorie bood een erkend alibi om vrouwelijk naakt te schilderen. In de Bijbel vind je een scala aan deugdzame en ondeugende modellen. In de 16e en 17e eeuw heerste een taboe op naakt om het naakt, maar functioneel naakt dat kon wel. Eva, de eerste vrouw op aarde, droeg geen kleding. Bathseba en Suzanna, die bespied door mannen, een bad namen in hun eigen tuin evenmin. De treurige lotgevallen van deze door mannen belaagde vrouwen waren in de 16e en 17e -eeuwse schilderkunst geliefd. Deze onderwerpen waren, evenals mythologische verhalen, zeer gepast om, onder het voorwendsel van een moraliserende boodschap, een naakte vrouw te schilderen.
Getuige een aardig rijmpje had de zedepreker Jacob Cats de schilders en hun opdrachtgevers wel door:
Een Loth of Davids val ten nausten af te maelen,
Doet, ick en weet niet hoe, de losse sinnen dwaelen.
Een stier, een valsche swaen, die jonge maeghden schent
Heeft dickmael aan de jeucht de lusten ingeprent…
De tijden zijn veranderd. Kunst verandert mee. Bijbelse vrouwen ontbreken in Gorssel. Rond het midden van de 19e eeuw maakten zij plaats voor eigentijdse vrouwen. Waren de oudere modellen nog als personificatie van een deugd of ondeugd opgevoerd deze moderne vrouwen zijn zonder moraliserende boodschap afgebeeld. En ze zijn actief! En zij niet alleen: anders dan voorheen komen nu ook schaars geklede of blote mannen “in the picture”. In de getoonde schilderijen gebeurt veel.
In de verstilde naaktfiguren van Camille Bombois, Surprise kun je een traite-d’union met het verleden zien.
Vanuit de hele wereld en vanuit heel diverse culturen zijn circa 70 eigentijdse kunstwerken ingevlogen. Ook uit gebieden waarover je op kunstzinnig gebied niet vaak iets hoort als Australië en Ghana. Deze werken tonen scènes van baadsters en baders vanuit een ander perspectief. De tentoonstelling logenstraft de veel- zelfs op de academie- gehoorde bewering dat realistische kunst passé zou zijn, aldus Van Dijk.
In de kunst van Carel Willink, Marlene Dumas, Niki de Saint Phalle, Camille Bombois en Amoako Boafo ontdek je de nieuwe baders in de kunst. De makers brengen hen nu eens confronterend dan weer humoristisch in beeld, maar meestal louter realistisch. Soms zijn de afgebeelde figuren geïnspireerd op reclame of eigentijdse beeldcultuur, soms ook met een knipoog naar oudere kunst, zoals de drijvende vrouw van Lydia Pettit, die herinneringen oproept aan John Everett Millais Ophelia uit 1852.
De samenstellers van de tentoonstelling willen de bezoekers aan het denken te zetten: …’Vrouwelijk naakt is traditioneel omgeven met een gevoel van kwetsbaarheid en schaamte. De verhouding tussen toeschouwer en bader, tussen kunstenaar en muze kan – ook nu nog – een ongemakkelijk gevoel van voyeurisme opleveren. Met welke ogen kijken wij? Zien we een paradijs vol onschuld of zien we erotiek en lust? Ervaren we ontroering of misschien koele afstand bij het zien van de mens, naakt en onbeschermd’…
Ervaar het zelf en ga kijken in Gorssel, dat kan nog tot 7 oktober.
Christendom en Slavernij, tentoonstelling Museum Catharijneconvent, tot 23 september.
Vanaf 1 juli de dag waarop Keti Koti, het verbreken van de ketenen herdacht wordt, is de indrukwekkende tentoonstelling. Slavernij en Religie; het Nederlandse Verhaal in het Utrechtse museum te zien. Op 1 juli 1863 werd de slavernij in ons land officieel afgeschaft. Dit wetsbesluit betekende echter geen einde aan de vrijheidsberoving en uitbuiting. In Suriname moesten de ‘vrijgelatenen’ voor een hongerloontje nog 10 jaar op de plantages blijven werken!
De gevolgen van de slavernij werken tot de huidige dag door in kansenongelijkheid, gevoelens van verdriet, schaamte èn schuld niet alleen bij de nazaten van de slaaf gemaakten, maar ook bij hen die afstammen van degenen die zich bezighielden met de slavenhandel of slaven in dienst hadden.
Het doorwerken van het slavernijverleden is actueler dan ooit. De afgelopen jaren zagen we protestacties op straat, het neerhalen van standbeelden van kopstukken uit de koloniale tijd. Musea wereldwijd en in ons land besteden aandacht aan dit onverwerkte verleden.
In de aanloop naar het herdenkingsjaar 2023, organiseerde het Rembrandthuis in 2020 al de expositie HIER. Zwart in Rembrandts tijd; de eerste van een samenwerkingsverband tussen 12 Nederlandse musea die in deze kwestie, zoals het motto luidt: Kleur Bekennen. Met de expositie Heden van het Slavernijverleden leverde het Wereldmuseum Amsterdam (toen nog Tropenmuseum) ook een bijdrage. Deze expositie was ingericht rond thema’s als kansenongelijkheid, uitsluiting en racisme met als doelstelling: bewustwording. In veler ogen was deze expositie een eyeopener, want afgezien van de leestip De Hut van Oom Tom, hoorden mijn generatiegenoten op school nooit iets over het slavernij verleden van ons land.
Het Rijksmuseum volgde in 2021 met de tentoonstelling Slavernij; …’een zwarte bladzijde in de geschiedenis, die je niet zomaar kunt omslaan’…. Deze geschiedenis ligt minder ver achter ons dan je wellicht denkt. In veel stambomen kom je slaaf gemaakten èn slavenhouders tegen. Soms zelfs beide, zoals het hoofd Geschiedenis van het Rijksmuseum, Valika Smeulders en cabaretier Jörgen Raymann in het televisieprogramma Verborgen Verleden tot hun (onaangename) verrassing ontdekten!
De beelden van nazaten die op zoek naar hun roots de vervallen en overwoekerde plantages van hun voorvaders bezoeken, leverde soms boze en vaak ook ontroerende momenten op.
In de discussies over het slavernij verleden vallen termen als de schuldvraag, excuses, herstelbetalingen…
Schuld is volgens Smeulders niet nodig, maar kennisneming van die geschiedenis wel. Daartoe nodigen de aan dit thema gewijde tentoonstellingen uit. Bij de herdenking van Keti Koti in in het Amsterdamse Oosterpark zei minister van Engelshoven in 2020 eveneens, dat mensen van nu niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor de daden van onze voorouders.Maar niet iedereen denkt daar zo over…
De tentoonstelling in het Catharijneconvent, die nog tot 23 september loopt, is een van de laatste in de rij exposities die de afgelopen jaren aan het onderwerp gewijd waren. De oude kloosterzalen zijn ingericht rond de onderbelichte relatie tussen het christendom en het Nederlandse slavernijverleden. De historische objecten en schilderijen worden in dialoog gepresenteerd met werk waarin eigentijdse kunstenaars reflecteren op het zwarte verleden … en heden.
Lees hier verder.
Wassily Kandinsky; Pionier van de Abstracte Kunst. Museum H’ART Amsterdam tot 11 november 2024.
Olie op doek. Geschonken door Nina Kandinsky in 1976
Met deze tentoonstelling wordt een nieuw hoofdstuk in de jonge geschiedenis van Museum H’ART (voorheen Hermitage Amsterdam) geschreven. Na de breuk met Rusland is het museum een samenwerkingsverband aangegaan met het Centre Pompidou in Parijs. Dit museum is in het bezit van een grote collectie werken van Kandinsky die zijn geschonken door Nina, de weduwe van Kandinsky.
Dankzij deze connectie krijgt het Nederlandse publiek de unieke kans om dichtbij kennis te maken met het fascinerende werk van deze pionier van de abstracte kunst. De bezoeker wordt meegenomen op een tijdreis door het oeuvre van de kunstenaar. Dit retrospectief volgt Kandinsky’s artistieke weg van figuratie naar abstractie. In de geest reist de bezoeker in het voetspoor van de kunstenaar naar Nederland, Duitsland, Frankrijk, Tunesië, München en Rusland. Zijn verblijf in deze landen wordt geïllustreerd met kleine werken. Bijzonder leuk zijn de figuratieve impressies die hij in Nederland maakte.
In de grote zaal wordt Kandinsky’s ontwikkeling naar abstractie aan de hand van monumentale doeken zichtbaar gemaakt. In de werken die in Murnau ontstonden zie je letterlijk en figuurlijk hoe hij de herkenbare wereld geleidelijk aan verlaat. Aanvankelijk zijn enkele figuren nog (enigszins) zichtbaar, zoals een man en paard in Improvisation III uit 1909. Maar deze lossen gaandeweg weg op in een feest van kleuren en vormen, zoals in het doek Mit dem Schwarzen Bogen uit 1912.
Geschonken door Nina Kandinsky in 1976
Hoogtepunt vormt de reconstructie van de met wandschilderingen gesierde ontvangstsalon van de Juryfreie Kunstschau die in 1922 in Berlijn te zien was.
In de bovenzalen komt de bezoeker meer te weten over het Bauhaus waaraan Kandinsky als docent verbonden was. Dit hoofdstuk wordt geïllustreerd met foto’s, documenten en een met meubels in de stijl van het Bauhaus ingerichte kamer.
Tenslotte: Kandinsky was niet alleen schilder, maar evenals veel andere kunstenaars in die tijd, hij filosofeerde ook over metafysische aangelegenheden. Zijn ideeën legde hij vast in een traktaat: Über das Geistige in der Kunst, waarin hij een relatie legt tussen klank en muziek: klankkleur. In een van de kabinetten worden, vergezeld van ijle klanken, aan Kandinsky ’s werk ontleende vormen geprojecteerd.
Binnenkort leest u hier meer over. Interesse gewekt? Kom dan naar een van de lezingen die ik in september en oktober zal geven.
Breitner herontdekking van een Oerkunstenaar. Tot en met 8 september in Singer Laren.
Denkend aan George Hendrik Breitner (1857-1923) zie ik een indrukwekkende scène van exercerende cavaleristen op het strand. In mijn fantasie hoor ik het gedreun van de paardenhoeven! Voor mijn geestesoog doemt ook een meisje op in een rode kimono. Zij vlijt zich neer op een dag-bed. Ik dacht altijd dat Geesje Kwak model stond voor het kimonomeisje. Het tienermeisje poseerde regelmatig voor Breitner maar bij het in Laren getoonde schilderij lees ik een ander naam: Anna, het zusje van Geesje.
In de boeiende expositie Breitner versus Israëls die het Haagse Kunstmuseum in 2020 presenteerde, las ik dat beide kunstenaars destijds om Geesje vochten! Besteld door Breitner zou Israëls -met wie hij destijds onder een dak woonde- het model op de overloop van hem hebben weggekaapt. Wat hij met haar gedaan heeft weet ik niet. In het oeuvre van Israëls heb ik haar niet terug kunnen vinden.
In Laren worden deze zomer zeventig schilderijen en werken op papier van Breitners hand getoond. De expositie begint met een keur aan studies en schilderijen met paarden, zoals de monumentale impressie van de aanstormende Cavalerie. In de volgende zalen zie je diverse in een somber palet geschilderde stadsgezichten. Nocturnes van dromerige trekkers van de paardentram en een regenachtige impressie van De Dam uit 1896. Aan het door Breitner goed getroffen sfeer van een regenachtige dag, zou de uitdrukking Breitnerweer ontsproten zijn.
Niet zelden wordt Breitner getypeerd als de ‘Nederlandse impressionist’, maar in vorm en kleur komt Breitner eerder als een expressionist uit de verf. Met zijn krachtige uitdrukkingsvolle toets was hij zijn tijd vooruit. Evenals de iets latere expressionisten gaf Breitner de werkelijkheid in vaak heftige kleuren en vervormde beelden weer. Deze manier van werken werd overigens niet door iedereen gewaardeerd: ook al was de sfeer goed getroffen, critici met een academische bril verweten Breitner gebrek aan techniek.
Tot heden werd zijn werk veelal vanuit zijn stedelijke onderwerpen en zijn fotografie belicht, maar in de tentoonstelling ligt de focus op zijn artistieke kwaliteiten.
Verder lezen kunt u hier.
Levi van Veluw: Labyrinth of Memories. Singer Laren, tot en met 28 augustus.
Betreed na bezichtiging van Breitners werk de in de Nardinczalen ingerichte bizarre wereld van Levi van Veluw. Langs een reeks driedimensionale wandcreaties, deels gebaseerd op het zelfportret van de kunstenaar, bereik je in de laatste zaal het startpunt van deze bevreemdende expositie. Via diverse installaties kom je uit bij -of beter in- het Labyrinth of Memories. Deze installatie biedt een welhaast hallucinatoire om niet te zeggen psychedelische aanblik van opeengestapelde eigenhandig geboetseerde portretkoppen van de kunstenaar. Het doolhof is ingericht in een op Richard Serra’s werk in Museum Voorlinden gelijkende sculptuur: het enorme van cortenstaal gemaakte metershoge kunstwerk: Open Ended uit 2008.
Begeleid door het indringende geluid van een hartenklop, zie je Van Veluw in een film aan het werk. Honderden koppen hebben een plek gevonden in de vakken van enorme van plint tot plafond reikende stellages. Andere liggen op een grote hoop, zoals de schedels van lang overleden monniken in de catacomben van Parijs.
Heel vervreemdend; wat is de boodschap? Heden ik, morgen gij?
De rondwandeling is zeer indrukwekkend en een beetje eng. Het enigszins beangstigende effect wordt versterkt door de spiegelrand onder de stellages. Deze wekken de suggestie dat je bij een misstap in een bodemloze afgrond stort! Met deze ongelooflijke knap doordachte, zeer arbeidsintensieve solo-expositie heeft Van Veluw een blijvende indruk op mij gemaakt. Misschien ook op u. Ervaar het zelf; dat kan tot en met 28 augustus. Natuurlijk in combinatie met de eveneens indrukwekkende tentoonstelling Breitner, die nog tot 9 september te bezoeken is.
Veertig jaar Tussen Kunst en Kitsch, tentoonstelling in Kasteel Ruurlo, tot en met 3 november.
Tussen Kunst en Kitsch. Twee generaties groeiden ermee op en presentatrice Nelleke van der Krogt heeft er zelfs grijze haren van gekregen! In de introductiefilm zie je hoe deze enthousiaste voorganger van Frits Sissing met de verwachtingsvolle aanbieder van het object en de expert rond de tafel zit. Na het aanhoren van het verhaal achter het materiaal, dat Nelleke niet zelden van een humoristische toets voorziet, komt het antwoord op de vraag… en wat is het waard?
Het programma is met op winst en sensatiebeluste bezoekers niet alleen vermakelijk, maar ook leerzaam. De hele mondiale kunst- (en kitsch) geschiedenis is de afgelopen veertig jaar voorbijgekomen. Daarmee is het programma, lang voordat musea belangstelling kregen voor niet-Westerse kunst, haar tijd vooruit!
Zelf hield ik vaak een notitieboekje bij de hand om wetenswaardigheden te noteren. Zeker als vader en zoon Hoogsteder hun licht op oude schilderijen lieten schijnen of wanneer Jan Polak een boekje opendeed over Aziatische kunst. Het antwoord op de vraag “hoe komt u hieraan? “ is heel divers …’mijn overgrootvader was een hoge piet in ‘ons’ Indië’…, ‘ik heb het geërfd van een oude tante’… of …’voor een habbekrats gekocht op marktplaats of op een vlooienmarkt’…
Als kijker voelde je de teleurstelling wanneer het meegebrachte object als kitsch werd afgedaan en vreugde wanneer iemand die kwam met een schilderij van een tientje naar huis ging met een werk dat ineens drie nullen meer waard bleek te zijn!
Soms komen uit plastic tassen ook zaken tevoorschijn, waarvan het hart van de expert sneller gaat kloppen of zelfs een slag overslaat! Dat overkwam Robert Aronson toen een dame hem een Delfts blauwe kandelaar ter beoordeling aanbood. De kandelaar in de stijl van Lodewijk XVI, bestaande uit een kelkje op een speels gedraaide voet, bleek uniek in zijn soort. Rond 1760 gemaakt in de Porcelijne Lampetkan; een van de talrijke de aardewerkfabrieken in Delft. Van dit model zijn geen andere exemplaren bekend, maar de eigenaresse diepte nog een exemplaar op uit haar tas. Voor geen goud wilde ze deze verkopen, maar beide zijn nu in de eetzaal van kasteel Ruurlo te zien.
Museum More grijpt het 40-jarig jubileum van het AVROTROS tv-programma aan voor een feestje op kasteel Ruurlo. In vijf themazalen worden 75 highlights uit de geschiedenis van het programma gepresenteerd. Vaak eeuwenoude, maar ook recentere gebruiks- en verzamelobjecten afkomstig uit alle windstreken.
Verder lezen kunt u hier.
James Ensor; Maestro. Tot en met 23 juni in Museum BOZAR, Brussel.
De bizarre wereld van James Ensor; een beetje een prettig gestoorde bohemien dacht ik altijd… Zelf dacht hij er getuige het commentaar op een tekening van een pissende man, kennelijk ook zo over. Een film en tentoongestelde foto’s van een gedistingeerde, keurig in het pak gestoken heer weerleggen dit beeld.
Maar die eerste indruk kun je bij het zien van de vaak knotsgekke geschilderde beelden niet helemaal wegdenken. Ze worden ter gelegenheid van het herdenkingsjaar -het is 75 jaar geleden dat de schilder overleed- op twee locaties in Brussel getoond. Het meest bekend is zijn Intrede van Christus in Brussel uit 1889. Een carnavaleske eigentijdse op 16e -eeuwse ‘blijde incomsten’ geïnspireerde gebeurtenis, waarbij een vorst destijds verwelkomd werd. Het rijdier waarop Christus de stad binnenkomt verwijst naar het Bijbelse moment waarop Jezus in Jeruzalem arriveert. Of iedereen met het bezoek van Jezus aan Brussel blij is, is de vraag. Voor Ensor was Brussel met haar ongekende artistieke mogelijkheden het nieuwe Jeruzalem, maar die heilstaat was voor anderen nog ver weg. Zij streden middels stakingen en betogingen voor een nieuwe maatschappelijke orde. Met leuzen die de demonstranten meedroegen verbeeldde Ensor hun roep om deconfessionalisering van de staat, beter onderwijs en algemeen stemrecht.
De bezoeker krijgt het originele werk niet te zien. In de eerste zaal hangt een wandkleed. Een ongelooflijk knappe handgeknoopte kopie van het monumentale doek dat zich in het Getty museum in Los Angeles bevindt.
Verder lezen kunt u hier
Paestum, Griekse en Romeinse stad van godinnen Tentoonstelling met topstukken uit Italië te zien t/m 25 augustus 2024 RMO Leiden.
Ongeveer 50 jaar geleden bezocht ik Paestum aan de golf van Salerno. Weg van het door massatoerisme overspoelde Sorrento bevond ik mij helemaal alleen onder de zinderende zomerzon op deze magische plek. Alleen de wind en het geluid van krekels doorbraken de stilte. Terwijl elders bouwwerken uit de Griekse Oudheid gehavend zijn of met de grond gelijkgemaakt, staan de tempels van Paestum na 2500 jaar nog fier overeind. Opgetrokken in de robuuste Dorische bouwstijl; indrukwekkend in al haar eenvoud.
In de 18e eeuw werd de antieke stad Paestum bij toeval herontdekt door ingenieurs die opdracht hadden het zompige gebied droog te leggen. Deze mededeling wekt wellicht bevreemding. Anders dan onder de onder as en puin bedolven gebouwen van Pompeï domineren de tempels van Paestum immers de wijde omtrek. Dit afgelegen gebied werd destijds echter weinig bereisd.
Op een kopie van een Romeinse wegenkaart, de Tabula Peutingeriana, werd de naam van de onbekende stad gevonden: Pestum.
De immense tempels inspireerden verschillende kunstenaars tot romantische impressies, zoals Edmund Hottenroths, Wasserbuffel in der Campagna; waarin de leveranciers van de tegenwoordig wereldwijd gewaardeerde buffelmozzarella centraal staan.
Tijdens zijn Italienische Reise deed de dichter Johann Wolfgang von Goethe Paestum eveneens aan. De aanblik van de ‘stumpfen, kegelformigen, enggedrangten Saulenmassen’ die totaal niet pasten in zijn ideeën over de ranke Griekse bouwkunst, ervoer hij als ‘furchtbar’. Eenmaal bekomen van zijn teleurstelling vatte hij toch bewondering op voor deze indrukwekkende voorbeelden van oudheidkundige architectuur, waarna hij zich door J.H.W. Tischbein tegen het decor van de Campagna liet portretteren.
Verder lezen kunt u hier
Romeinse Villa’s in Limburg tot en met zondag 25 augustus in het Rijksmuseum van Oudheden, Leiden.
Gelijktijdig met de tentoonstelling over Paestum presenteert het RMO een expositie over Romeinse villa’s die tweeduizend jaar geleden in de heuvels van Limburg te vinden waren. Geen vrijstaande woningen op stand, maar grote commerciële akkerbouwbedrijven, die de regio van graan voorzagen. Naast zo’n luxe, zogeheten villa rustica bevonden zich dienstwoningen, opslagruimtes, stallen, werkplaatsen, siertuinen en grote akkers. Deze omschrijving deed me denken aan de locatie waar Bernardo Bertolucci’s film Novecento uit 1976 zich afspeelt.
Van deze Romeinse bewoningsperiode is nu, behalve op foto’s niets meer te zien, maar opgravingen van zo’n twintig Limburgse villa’s bevestigen het bestaan ervan. Wegens geldgebrek is het uitwerken van het archeologisch veldwerk dat tijdens de eerste helft van de vorige eeuw plaats vond, jarenlang blijven liggen. Met steun van het Mondriaanfonds konden de verstofte aantekeningen en materiële resten de afgelopen jaren alsnog worden bestudeerd. De onderzoeksresultaten zijn in een wetenschappelijke uitgave van het RMO verwerkt en voor belangstellenden eveneens toegankelijk gemaakt in een publieksboekje.
Verder lezen kunt u hier
Aan ’t Water, in Museum More, Gorssel, tot en met 8 september
Nederland Waterland; in de tentoongestelde werken kruipt het water zelfs waar het niet gaan kan. Soms heel goed kijken om het te ontdekken, maar in de meeste schilderijen, tekeningen en prenten en zelfs in een voorbeeld van naaldkunst is dit fluïde element aanwezig. Aanzwellend in de branding, stromend in een rivier of stilstaand. Het element water heeft menige pen in beweging gebracht, resulterend in dichterlijke mijmeringen waarbij ook woest kolkende gevoelens aanwezig zijn. Zonder luid-sprekende bezoekers kun je de stem van Tommy Wieringa, die een selectie van twaalf watergedichten voordraagt, verstaan.
Onderwijl passeren ca. vijftig werken van Jan Toorop, Edgar Fernhout, Sal Meijer en vele anderen de revue in deze intieme tentoonstelling. De oudste ontstonden eind 19e eeuw, de jongste dragen recente dateringen.
Water, we kunnen niet zonder. Ieder mens heeft het dagelijkse nodig maar daarnaast is water onontbeerlijk voor transport, industriële activiteit en recreatie. Alle gebruiksvormen zijn aanwezig op één na bad- en zwemwater (of heb ik iets gemist?). Wat hierbij in de buurt komt is een humoresk doek van Ferdinand Erfmann met Baadsters die op het strand liggen te zonnebaden.
Sinds oudtestamentische tijden boezemt water vrees in. Een verbeelding van de Bijbelse zondvloed zag ik niet, maar wel een door mensenhand gecreëerde desastreuze overstroming. In zijn Inundatie uit 1944 gaf Henk Chabot een impressie van de verwoestende kracht van zeewater, dat het land overspoelde nadat de Duitsers de dijken moedwillig hadden gebombardeerd om de opmars van de geallieerden te stoppen.
U kunt hier verder lezen
De Schepping van de Wetenschap. Tot en met 2 juni 2024 in Museum Catharijneconvent.
Religie en wetenschap onverenigbaar? Vergeet het maar!
De tentoonstelling laat zien dat mensen sinds jaar en dag in religie en wetenschap niet alleen antwoorden zoeken op existentiële vragen maar ook op ogenschijnlijk onverklaarbare verschijnselen die hun verwondering wekken.
Beide disciplines staan sedert het midden van de 19e eeuw op gespannen -soms zelfs vijandige- voet met elkaar. Althans dat wordt vaak gedacht. Ten onrechte menen de samenstellers van deze expositie die in samenwerking met Teylers Museum en Rijksmuseum Boerhave tot stand kwam. Zij proberen dit stereotype beeld te nuanceren.
Voorafgaand aan de opening laten hoofd- en gastconservator Lieke Wijnia en Geertje Dekkers zien dat onderzoek van de omringende wereld in het verleden meestal -maar ook nu nog- juist vanuit een religieuze vraagstelling voortkwam!
Deze tentoonstelling werpt nieuw licht op de ontwikkeling van wetenschappen als astronomie, anatomie, biologie en geologie. Deze eeuwenlange ontwikkeling is niet los te denken van het christendom. Anders dan vaak gedacht blijkt dat de onderlinge relatie tussen religie en wetenschap veeleer dynamisch, veelzijdig èn verrassend was en nog steeds is!
In de introductiezaal staat een enorme spiegeltelescoop uit 1736. Met zo’n instrument deed Isaac Newton (1643-1727) zijn waarnemingen. In deze ruimte informeert een sympathieke stem met een licht Amsterdams accent de bezoeker over… de ruimte. Als ervaringsdeskundige weet André Kuipers als geen ander waarover hij het heeft!
Ter illustratie van de invloed van de Bijbel op het wetenschappelijk denken wordt hier een kostbare geïllustreerde Bijbel getoond. Het 13e -eeuwse manuscript ligt open bij het boek Genesis. In de versierde beginletter, een zogeheten gehistorieerde initiaal, worden alle dagen van de schepping in beeld gebracht.
Het spanningsveld tussen geloven en zelf onderzoeken wordt mooi verbeeld in een schilderij van Hendrick ter Brugghen uit 1622. De in het evangelie beschreven Ongelovige Thomas doet, door zijn vinger in diens zijdewond te steken, op empirische wijze onderzoek naar het waarheidsgehalte van de opstanding van de gekruisigde Heer. De gedachte eerst zien, dan geloven wordt onderstreept door de discipel die er, gewapend met een (destijds nieuwe wetenschappelijke verworvenheid) knijpbril met zijn neus bovenop staat.
In het daarnaast getoonde sculptuurtje van Kathrin Schlegel komen verleden en heden samen. Dit eigentijdse kunstwerk -waarvan meer voorbeelden in de expositie te zien zijn- geeft haar betekenis niet een-twee-drie prijs. Als je goed kijkt herken je een in een wond gestoken vinger. Je ziet het niet, maar het sculptuurtje heeft een extra betekenislaag. Het is gemaakt van een omgesmolten, want overbodige, miskelk!
De expositie is ingericht aan de hand van 4 kijkrichtingen. De blik naar Boven is gericht op de hemel. De blik naar Binnen onderzoekt letterlijk de ‘inwendige’ mens en haar plaats in de wereld. Bij de blik naar Buiten wordt al wat groeit en bloeit bekeken. De blik naar Beneden richt de focus op de aarde. In de laatste sectie ontmoet de bezoeker de Homo diluvii testis. Dit fossiel uit de collectie van Teylers Museum werd ooit aangezien voor een bij de zondvloed omgekomen mens.
In de zalen en kloostergangen van het oude convent maakt de bezoeker een fascinerende en leerzame reis door de tijd. Door de eeuwen heen stonden religie en wetenschap soms tegenover elkaar; ze gingen echter ook vaak op verrassende wijze samen. Dit laatste wordt geïllustreerd met een ontroerend filmpje dat in 1968 aan boord van de Apollo 8 werd opgenomen. In de geavanceerde technische bagage van de astronauten bevond zich ook een bijbel. Terwijl zij op kerstavond een rondje om de maan vlogen lazen de crewleden om beurten een stuk voor uit het scheppingsverhaal, waarna zij de thuisblijvers op planeet aarde een gelukkig kerstfeest wensten.
Daarnaast hangt een poster met een vrolijke Russische kosmonaut die op zijn zoektocht in de ruimte geen God of engelen was tegengekomen!
Een recent voorbeeld van de synthese tussen religie en wetenschap lees je bij de spectaculaire foto van een zwart gat, waarmee de astrofysicus Heino Falcke en zijn team de wereld in 2019 verraste. Deze knappe kop, die het observatorium als predikant regelmatig voor de kansel verruilt, omschrijft dit zwarte gat als de poort naar de hel. Alles wat daar binnenkomt wordt verzwolgen… Hierbij moet ik denken aan de woorden waarmee de dichter Dante en zijn metgezel Vergilius ruim 700 jaar geleden bij de poorten van de hel werden begroet:
…’lasciate ogni speranza, voi ch’entrate’….
Dante Alighieri, La Divina Commedia, 1300.
Bij het betreden van deze interessante en leerzame tentoonstelling is angst absoluut onnodig. De expositie is niet alleen een aanrader voor al of niet gelovige wetenschappers, maar ook voor atheïsten en agnosten!
Frans Hals. Tot en met 20 mei in het Rijksmuseum Amsterdam
Het is eindelijk zover: de langverwachte tentoonstelling over Frans Hals is vanaf 16 februari in het Rijksmuseum te zien: een groot overzicht met ca. 50 werken van de meester van de snelle toets! Enkele dagen geleden kreeg ik de unieke kans om bijna alleen door de prachtige zalen van de Philipsvleugel te dwalen. De daar opgedane indrukken deel ik binnenkort graag met u in een artikel en lezingen over de schilder van de lach!
Na succesvolle tentoonstellingen over de Late Rembrandt (2019) en Johannes Vermeer (2023) wordt Frans Hals (1582-1666) tot 10 juni met absolute topwerken in het Rijksmuseum geëerd. Een onvergetelijke ervaring! Met welk superlatief zal directeur Taco Dibbets deze blockbuster nu weer aanprijzen? A once in a lifetime experience en Now or Never hebben we al eerder gehoord.
De bezoeker krijgt de unieke kans om Frans Hals meesterlijke toets van heel dichtbij te zien. De bewondering voor zijn werk die -we kunnen ons dat niet voorstellen- in de loop van de 18e eeuw was weggezakt, kreeg in de 19e eeuw een nieuwe impuls. De schilderijen van Frans Hals zetten talloze Franse impressionisten in vuur en vlam. Toen kunstenaars als Monet, Manet en tijdgenoten de losse, schetsmatige toets van Frans Hals in het pas geopende Stedelijke museum van Haarlem zagen, herkenden zij in hem een geestverwant:
…’ Mais Frans Hals, c’est un moderne!’…
Kom binnenkort luisteren en kijken tijdens een van mijn lezingen en ontdek de toets van Frans Hals en de verhalen achter de mensen die hij portretteerde! Interessant ter voorbereiding op of ter verdieping na een bezoek aan de tentoonstelling!
Leest u hier mijn uitgebreide artikel over Frans Hals
Vrijdag 22 maart 10.00-12.00 uur Oosterkerk Zeist
Woensdag 27 maart 10.00-12.00 uur Cultuurhoek Driebergen
Donderdag 11 april 20.00-22.00 uur Oosterkerk Zeist
Roelant Savery’ s Wonderlijke Wereld. Tot en met 20 mei in het Mauritshuis.
Wanneer tijdens een denkbeeldige quiz over 17e -eeuwse kunst gevraagd zou worden naar de maker van een bloemstilleven met insecten bestaat de kans dat het -foute- antwoord zou luiden: Ambrosius Bosschaert. Bij een getekend landschap met grillige bergen zouden de deelnemers wellicht denken aan Pieter of Jan Bruegel de Oude. Een doek met een Dodo en andere vogels zou abusievelijk kunnen worden aangezien voor werk van Melchior d’Hondecoeter. Dit zijn slechts drie voorbeelden van het bij velen onbekende werk van Roelant Savery (1578-1639). Zijn veelzijdige repertoire is tot 21 mei in het Mauritshuis te zien.
Bijna veertig jaar geleden werd hij in het Utrechtse Centraal Museum als de maker van een Bloemstuk met twee hagedissen uit 1603 gepresenteerd als de eerste Nederlandse schilder van bloemstillevens met onderkruipsels. Althans, wanneer je Jacques de Gheyn met zijn bescheiden, doch betekenisvolle bosje tulpen uit 1600 niet meetelt. Voor menigeen is dit wellicht nog steeds nieuws, terwijl Savery zo’n 25 bloemstillevens op zijn naam heeft staan. Hij is waarschijnlijk bekender van de mythologische en Bijbelse landschappen, waarin het krioelt van de tamme en wilde dieren. Betoverd door de zoete tonen van Orpheus zijn ze vreedzaam bijeen in een paradijselijke omgeving. Zo moet het na de voltooiing van Gods Schepping geweest zijn. Een natuurlijke dierentuin zonder kooien, waar het lam vredig kon rusten naast de leeuw tot Eva en Adam roet in het eten gooiden. Daarna was vreedzame co-existentie niet alleen tussen dieren, maar ook tussen mensen voorgoed verleden tijd. Van Savery’s hand zijn circa 50 variaties op dit thema bekend.
De schilder portretteerde deze dieren ook afzonderlijk, zoals de goed getroffen Aziatische olifant. Als hofschilder van Keizer Rudolf II kon hij in de menagerie en hortus in Praag zijn hart ophalen aan voorbeelden van inheemse en exotische fauna en flora.
De keizer verzamelde niet alleen levende have, maar ook andere voortbrengselen van de natuur en door mensenhand gemaakte objecten. Deze zogeheten naturalia en artificialia kregen een plekje in zijn Kunst-und-Wunderkammer. De nauwkeurig naar het leven getekende en geschilderde specimina zijn exponenten van de destijds ontluikende wetenschappelijke belangstelling voor alles wat groeit en bloeit. In de Haagse tentoonstelling leert de bezoeker de schepper van deze wonderlijke wereld kennen als een alleskunner. Voor diverse takken van schilderkunst wordt Savery zelfs als pionier naar voren geschoven. Binnenkort meer op deze site.
Universum Max Beckmann. Tot 20 mei in Kunstmuseum Den Haag.
Max Beckmann (1884-1950); als je zijn werk even niet paraat hebt zou je hem misschien kunnen verwarren met zijn collega en (voor)naamgenoot Max Liebermann (1847-1935). Beide kwamen graag in Nederland, waar een groot deel van hun schilderijen ontstond.
Bij het betreden van het Universum van Max Beckmann is het verschil echter overduidelijk.
Liebermann geeft met snelle toets een impressie van ruiters, badende jongens en Amsterdamse weesmeisjes. De beelden zijn zichzelf genoeg.
In zijn momentopnames hanteert Beckmann eveneens een vlotte toets. In die werken zit echter een zekere spanning, zoals in Twee vrouwen (in glazen deur) uit 1940; de een kijkt weg, de ander kijkt de beschouwer recht aan. Wat wil Beckmann met die beelden zeggen?
Dat vraag je je vaker af bij zijn doeken, waarin de figuren de hele beeldruimte beslaan. Beckmanns werk wordt gekenmerkt door beklemmende kaders, scherpe hoeken en vervreemdende perspectieven. Tijdens een korte inleiding kan conservator Thijs de Raedt. nauwelijks wachten om zijn gehoor mee te nemen naar de zalen, waarin de ontwikkeling van Max Beckmann wordt onthuld. Naast enkele vroege, nog rustige composities ziet de bezoeker vooral verontrustende beelden; werken die ontstaan zijn onder de handen van een getormenteerde ziel. Door te schilderen probeert Beckmann grip op de werkelijkheid te krijgen. Een werkelijkheid die voor hem niet uitsluitend bestaat uit hetgeen je ziet, maar ook uit spirituele dimensies. De verbeelding van de zichtbare ruimte en wat daarin niet met het blote oog waarneembaar is; daar draait het om in Beckmanns universum.
De bezoeker maakt in Berlijn kennis met de nog jonge Beckmann. Uit die tijd dateren een stadsgezicht op de Kaiserdam uit 1911 en het zelfportret dat hij in 1907 in Florence schilderde. Zelfverzekerd blikt een nog ongeschonden, knappe Beckmann de wereld in. Deze werken weerspiegelen een overzichtelijke, duidelijk herkenbare werkelijkheid, maar daar komt snel verandering in. Onder invloed van de Berliner Sezession verlaat hij de academische regels. Hij ontwikkelt een eigen krachtige stijl. Zijn doeken worden bevolkt door enigszins raadselachtige figuren die hij, als in een droom, binnen krappe kaders in moeilijk te duiden ruimtes plaatst. Een zaaltekst licht toe dat de vervormde perspectieven en beklemmende kaders voortkomen uit angst, geweld of desoriëntatie.
Een van de laatste werken uit zijn Berlijnse periode is het in impressionistische toets opgezette doek De Straat; een fragment van een door Beckmann zelf versneden doek. Wat rest is een merkwaardige compositie met portretten van zijn vrienden Israël Ber Neumann en Fridel Batenberg. In de voorgrond staat Max zelf als kleine jongen. Een claustrofobische impressie, waarin meerdere kunsthistorische invloeden resoneren. In de enigszins clowneske koppen meen ik invloeden van James Ensor te herkennen. Een vermoeden dat verderop bij het zien van de serie Gezichten, droge naald etsen met koppen uit het ‘Gekkenhuis’ en het theater, wordt bevestigd.
Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog komt een einde aan zijn succesvolle begintijd in Berlijn. Terwijl veel jongemannen onder de wapenen worden geroepen, meldt Beckmann zich, uit idealistisch oogpunt, vrijwillig. Als hospik wordt hij letterlijk en figuurlijk met zijn neus op de gruwelijke werkelijkheid gedrukt. Bij oorlogsfilms kun je even wegkijken, maar dat is onmogelijk wanneer de medische verzorging van zwaar verminkte soldaten je werk is. Beckmann kan het niet bolwerken. Binnenkort leest u een uitgebreide geschiedenis.
Frisse Wind; Impressionisme van het Noorden. Tot 6 mei in Singer Laren.
Na de succesvolle tentoonstelling La Grande Bleu is het alweer feest in Singer Laren. Tijdens de goed bezochte opening van Frisse Wind gaf conservator Anne van Lienden een sprankelende inleiding over de hoofdrolspelers in de expositie, die in samenwerking met het Museum Kunst der Westküste en het Landesmuseum Hannover tot stand kwam.
Evenals hun Franse en Nederlandse kunstbroeders gaven de impressionisten van het Noorden de door hen waargenomen wereld met vlotte, kleurrijke penseelstreken weer. Vergelijkbaar met de toets van Claude Monet, Jan Hendrik Weissenbruch en Johan Barthold Jongkind, maar toch anders!
In de met frisse kleuren geschilderde tentoonstellingszalen is te zien hoe deze Noorderlingen en hun Nederlandse collega’s zich lieten inspireren door thema’s als Licht, Land, Stad, Strand, Reizen en Winter.
Behalve doeken van Johan Barthold Jongkind, Anton Mauve, George Hendrik Breitner en Jan Toorop ziet de bezoeker werk van Fritz Mackensen en de reeds genoemde Duitsers. Denemarken is vertegenwoordigd door Anna en Michael Ancher, Peder Severin Krøyer en Viggo Johansen. Elke nationaliteit heeft haar eigen klankkleur. Terwijl de Franse impressionisten vooral in lichte, zonnige tinten werkten, hanteerden de Nederlanders een meer gedempt, soms zelfs somber palet. Het werk van de Noorderlingen is licht van kleur en vaak voorzien van een zweempje blauw. De typische tint van de Deense hemel na zonsondergang en voor het vallen van de avond; het zogeheten blauwe uur.
Oog in Oog. De mensen achter mummieportretten tot en met 20 mei in het Allard Pierson Museum, Amsterdam.
Als de dag van gisteren
Tijdens het eerste blok van de studie kunstgeschiedenis maakte ik kennis met mummieportretten uit het oude Egypte. Ze zijn gevonden in de Fajoem, een oase bij een zoetwatermeer dat gevoed werd door de jaarlijkse overstroming van de Nijl. De hier gevonden funeraire portretten van de welgestelde elite dateren van de Romeinse tijd. Bijna twee millennia na hun overlijden kijken de geportretteerde mannen en vrouwen je fris en onbevangen aan; alsof hun beeltenis nog maar gisteren werd vereeuwigd! Een verbijsterende en mogelijk zelfs schokkende ervaring voor degenen die vandaag naar hen kijken.
Wie waren deze mensen?
De beeltenissen op deze portretten behoren toe aan (afstammelingen van) Griekse en Romeinse kolonisten, die destijds in de Romeinse provincie Egypte woonden en werkten. Ik neem u even mee terug in de tijd. De eerste Grieken vestigden zich daar al in de 8e eeuw v. Chr. gevolgd door nieuwkomers die zich hier in de Hellenistische periode na de verovering van Egypte door Alexander de Grote (332 v. Chr.) vestigden. Toen Octavianus, de latere keizer Augustus, zijn rivaal Antonius en de Egyptische koningin Cleopatra in de Slag bij Actium versloeg werd Egypte in 31 v. Chr. een Romeinse Provincie.
De nieuwkomers brachten hun taal en cultuur mee. Alexandrië groeide uit tot een belangrijke culturele hoofdstad. In de beeldhouwkunst ontstond bijvoorbeeld een samengaan van Faraonische- en Griekse tradities. De Egyptische frontaliteit werd verlevendigd met vloeiende contouren van de Grieks-Romeinse stijl. In de eerste eeuwen van onze jaartelling ontstonden ook de realistische bijna modern ogende mummieportretten die nog tot 20 mei in het Allard Pierson Museum te zien zijn. De tentoonstelling licht niet alleen toe wie zij waren, maar beantwoordt ook de vraag hoe en door wie deze portretten gemaakt werden en waarom.
Het Centraal Museum, Utrecht
Nieuwe inrichting Centraal Museum Utrecht
In de kerstvakantie dwaalde ik door de vernieuwde opstelling van de reeds in 1838 voor publiek opengestelde collectie van het Centraal Museum. Voor 25 cent konden belangstellenden de oudheidkundige verzameling op woensdagmiddagen bewonderen. Tot mijn verbazing lees ik een staaltje van voor die tijd en lang daarna ongehoorde positieve discriminatie: vrouwen hadden gratis toegang!
Na mijn aankomst in Utrecht in 1980 bezocht ik het ‘Stedelijk’ Museum van Utrecht talloze malen. Sinds het aantreden van- en ook na het vertrek van directeur Sjarel Ex is de presentatie van de collectie verschillende malen vernieuwd. In 2016 schreef ik een uitgebreid artikel over de toenmalige make-over van het Centraal Museum. Anno 2023 vroeg deze weer om aanpassing aan het voortschrijdend inzicht van de moderne tijd. Zo heeft het slavernij-verleden een plek gekregen en moesten ‘dominante witte’ mannelijke kunstenaars een stukje opschuiven om ruimte te bieden aan ‘kunstenaars van kleur’, alsook eigentijdse en vergeten vrouwelijke kunstenaars.
De nieuwe insteek heeft geresulteerd in een opgefriste presentatie van de eeuwenlange geschiedenis van Utrecht. Onder de noemer Panorama Utrecht vindt je schilderijen en sculpturen uit de Middeleeuwse gloriedagen van de bisschopstad. Tijdens mijn rondgang ontmoette ik veel oude bekenden, zoals Jan van Scorel, die in de vroege 16e eeuw naar Jeruzalem pelgrimeerde. Tijdens de terugreis bleef hij op uitnodiging van de Nederlandse Paus Adriaan als conservator van de Vaticaanse kunstcollectie nog even in Rome hangen. Ook Abraham Bloemaert, Paulus Moreelse, Joachim Wttewael en Gerard van Honthorst, over wie ik als student mijn eerste paper schreef, zag ik terug. Namen die in het door de voormalige Middeleeuwse kloosters bepaalde stratenpatroon van de stad worden gememoreerd. Uiteraard ontbreken de Utrechtse Caravaggisten niet, kunstenaars die, geïnspireerd op het zeer vernieuwende, realistische werk van Michelangelo da Caravaggio, een nieuwe stijl in Utrecht introduceerden.
Behalve zestiende en zeventiende altaarstukken toont het museum een fantasievol op de vormentaal van de Stijl geïnspireerd altaar van Remy Jungerman. Zijn Moengo 1959, verwijst naar de door Afrikaanse slaafgemaakten naar Suriname meegenomen Winti godsdienst.
Onder de noemer Denk aan Mij -een woordspeling op de intentie van het Middeleeuwse memoriestuk, waarmee welgestelde lieden hun nagedachtenis veiligstelden- heeft Sojourner Truth met het door Iris Kensmil geschilderde postume portret een gelijkwaardige plaats gekregen naast het 17e eeuwse portret van een ‘witte’ vrouw. De in slavernij geboren zwarte vrouw werkte voor Nederlandse eigenaren. Nadat ze was weggelopen ontpopte zij zich als voorvechtster van de emancipatie van slaafgemaakten en vrouwen.
In de smaakvolle -naar laat 20e eeuwse museale inzichten enigszins te volle zalen- zie je behalve schilderijen ook beeldhouwwerk, een kustkabinet, miniglobes en met zogenoemd kwabwerk versierde zilveren drinkschalen. Vroeger verwonderde de bezoeker zich slechts over de prachtige uit hoogwaardig zilver gedreven Bijbelse en mythologische voorstellingen. Nu wordt deze uitgenodigd om na te denken over de herkomst van het door Adam en Paulus van Vianen gebruikte edelmetaal: …’ gedolven in de Spaanse koloniën van Zuid-Amerika, door oorspronkelijke bewoners en Afrikaanse slaafgemaakten’…
In het poppenhuis van Petronella de la Court ( 1624-1707) zie je alles wat hier getoond wordt in het klein terug. Tussen al die mooie oude museale objecten staan eigentijdse creaties van velerlei soort, zoals de spraakmakende prachtige vaginabroek, die Duran Lantink in 2018 ontwierp. De rijke modecollectie van het museum wordt flitsend gepresenteerd met de doorlopende Digitale Catwalk van Studio PMS. Tussen de statische ten toongestelde japonnen en andere kledingstukken paradeert heel geestig een 18e eeuwse japon.
Wanneer de talrijke kunstobjecten je even te veel worden kun je in zaal 8 even op verhaal komen. Neem plaats in de leunstoelen van de fantasievol gereconstrueerde huiskamer van Josephina en Lambertus van Baaren en geniet van de schilderijen die deze Utrechtse aannemersfamilie in de vorige eeuw verzamelde en schonk aan het museum. Zij hadden, uitzonderlijk voor die tijd, ook al oog voor verschillende vrouwelijke kunstenaars als Tjitske Hettinga Tromp en Charley Toorop.
In de vaste collectie van een Utrechts museum mogen Gerrit Rietveld en zijn geestverwanten natuurlijk niet ontbreken. Zijn befaamde stoel en andere scheppingen zijn in een speciaal aan hen gewijde zaal te zien. In de nog tot 14 januari lopende tentoonstelling Stoel neemt Stelling in de Stallen kom je Rietvelds creaties nogmaals tegen. Anders dan gebruikelijk bij museale stoelen, mag je hier plaats nemen in de rood-blauwe stoel om te ontdekken dat deze nog lekker zit ook!
Onder de noemers Aandacht voor de Wereld en Doorgeven betreedt de bezoeker tenslotte in de bovenzalen van het museum het domein van een voor velen nog ongekende artistieke wereld. Met robotten en installaties geven eigentijdse kunstenaars hun visie op de wereld van toen en nu. Met deze spannende installaties blijf je bij de tijd! Een ervaring die ik graag voor zelfstudie aanbeveel.
Door de gecombineerde presentatie van oude en eigentijdse kunst wordt een bezoek aan het Centraal Museum een spannende, nooit saaie ervaring voor alle leeftijden.
Link: Centraal Museum Utrecht
Artikel over het vernieuwde museum in 2016
De Kinderen van de Haagse School: Spelen, Werken, Overleven. Tot en met 20 mei in Museum Panorama Mesdag.
In deze intieme expositie geven werken van de schilders van de Haagse School een beeld van de leefwereld van 19e -eeuwse kinderen. Getuige het bijwerk in de portretten die hun vaders van hen maakten, hadden de spruiten van de kunstenaars het heel wat beter dan hun arme leeftijdgenoten. De werkende jeugd werd niet zoet spelend of musicerend geportretteerd. Zij werden vereeuwigd als boerenknechtje, meid of begeleider van ezelritjes op het strand. De impressies die Isaac Israëls daarvan geeft zien er lieflijker uit dan de werkelijkheid, althans voor de jongen die er blootsvoets naast loopt. In scènes uit het alledaagse leven van arme landarbeiders, vissers en hun kinderen vonden de schilders van de Haagse School onderwerpen, die wegens de emotionele -in onze ogen wellicht melodramatische- lading goed verkochten. De liefdevol gecomponeerde portretten van hun eigen kroost waren in de meeste gevallen niet voor de markt gemaakt. De arme modellen ontvingen een kleine vergoeding, maar op een enkele uitzondering na valt van sociale betrokkenheid niet veel te merken.
Overigens voelden de arme sloebers hun marktwaarde heel goed aan. De ‘Tachtiger’ Frederik van Eden noteerde hoe Larense boeren als er wat te poseren viel, expres hun alleroudste en smerigste kleren aantrokken, zodat ze nog schilderachtiger uit de verf zouden komen! Wally Moes, een van de vrouwelijke kunstenaars in de expositie, bracht vooral de boerenkinderen in beeld. Zij was, als een van de weinigen, begaan met hun lot en zette zich metterdaad in voor scholing van deze kansarme kinderen. Vanaf 1901 gold leerplicht voor kinderen tot 12 jaar, maar om brood op de plank te krijgen moest elk lid van de kinderrijke gezinnen een steentje bijdragen. Van schoolgaan kwam niet veel.
Ook al leerden wij op de Middelbare School dat het Kinderwetje van Van Houten (1874) verandering in de regels rond kinderarbeid bracht: de realiteit was evenwel anders. De wet die fabrieksarbeid door kinderen jonger dan 12 jaar verbood werd slecht gehandhaafd en andere werkzaamheden werden er niet in genoemd. In de lezingen die ik in februari en maart organiseer, ga ik in op de zonnige, maar ook de schaduwrijke kant van het kinderleven in Mesdags tijd. Opgeven via deze site.
Lezing bij tentoonstelling: De Kinderen van de Haagse School
Woensdagochtend, 28 februari 10.00 uur in de Cultuurhoek, Driebergen
Vrijdagochtend, 1 maart 10.00 uur in de Oosterkerk Zeist
Donderdagavond, 7 maart 20.00 uur in de Oosterkerk Zeist
Julius Caesar: Ik kwam, ik zag en… ging ten onder. Tot en met 20 mei in Museum H’ART, Amsterdam.
Julius Caesar (100 – 44 v. Chr.) is na ruim 2000 jaar terug in de Lage Landen. Tot eind mei vertelt Museum H’ART (voorheen Hermitage) het spectaculaire levensverhaal van Julius Caesar als veldheer, staatsman, dictator en minnaar…
Dankzij zijn boek De Bello Gallico is veel bekend over Caesars wapenfeiten en de door hem veelal op bloederige wijze veroverde gebieden.
Caesar was niet alleen op militair en zakelijk gebied succesvol, maar ook in de liefde. Tijdens pillow-talk kwam hij van de echtgenotes van zijn tegenstanders heel wat te weten… Hij veroverde zelfs het hart van de Egyptische koningin Cleopatra! In de Netflix serie Queen Cleopatra is te zien dat hij niet onmisbaar was. Na Caesars dood nam Marcus Antonius de vrijgekomen plaats in. In de zalen aan de Amstel worden de vele kanten van deze interessante historische figuur en zijn tijd aan de hand van bruiklenen uit binnen- en buitenland belicht.
De inrichting van de expositie door Anika Ohlerich van ontwerpbureau Archetypisch is bijzonder. Met een knipoog naar neon verlichte reclames voor eigentijdse merken als Coca-Cola, lichten de naam en uitspraken van Julius Caesar op tussen de bouwsteigers van het in destijds snelgroeiende -in aanbouw zijnde- Romeinse Rijk.
In 44 v. Chr. komt Caesar op gewelddadige wijze aan zijn einde. Zijn naam en naar onze maatstaven bedenkelijke faam, leven niet alleen in geschiedenisboeken, muziekstukken en literaire werken voort, maar ook in ons dagelijks taalgebruik: de maand juli, de keizerstitel en de overwinningskreet: Veni, Vidi, Vici! In de laatste zaal, waarin aandacht aan zijn nalatenschap wordt besteed, krijgt het publiek de gelegenheid om op ’Caesars persoon en handelen te reflecteren’…
