280 × 760 cm. Collectie van de kunstenaar. Fotograaf: Georges Poncet
…’Sag mir wo die Blumen sind’… de melancholieke melodie van de door Marlene Dietrich gezongen hit uit 1962 weerklinkt van ver uit mijn auditieve geheugen.
Zelden schrijf ik over eigentijdse kunst, maar als kunsthistoricus kan ik vanzelfsprekend niet om Anselm Kiefer heen.
Met 25 werken wordt de carrière van Anselm Kiefer (*1945) in beeld gebracht. Bij dit aantal denk je misschien: ook niet veel, maar daarmee verkijk je je. Zijn schilderijen en installaties zijn letterlijk en figuurlijk van monumentaal formaat en weerspiegelen Kiefers levenslange fascinatie voor het werk van Vincent van Gogh. Met zijn kunst verwerkt hij zijn herinneringen aan WOII. Of beter de herinneringen aan het naoorlogse leven in zijn vaderland. Geboren in 1945 speelde hij als kind tussen de puinhopen die de geallieerde bombardementen hadden achtergelaten. In 1963 begon hij aan de verwerking daarvan en anno 2025 is hij er nog niet klaar mee. Daarvan getuigen de indrukwekkende werken die in de dubbeltentoonstelling ter gelegenheid van zijn 80e verjaardag in Amsterdam getoond worden
Niet zelden staan grote kunstenaars op de schouders van door hen bewonderde reuzen. Anselm Kiefers grote inspiratiebron is Vincent van Gogh. In Kiefers palet zijn de vele gradaties okergeel, bruine en rode aardtinten niet van de lucht.
Op het spoor van Vincent van Gogh belandde Kiefer tijdens een ‘tienertoer’ dwars door Europa in Arles. In navolging van Vincent van Gogh schetste hij landschappen met -anders dan de schilderkunstige traditie van de lage landen- een hoge horizon. Dit compositorisch gegeven is ook in Kiefers recente werk dominant, zoals het monumentale doek Die Krähenuit 2019. Een picturale hertaling van Vincent Van Gogh’s Korenveld met kraaien uit 1890. Vincent kon zijn van onheil zwangere werk -even later vond hij in dat koren zijn zelfverkozen dood- kwijt op een doek van 50x 103 cm. Kiefer had 280 x 760 cm nodig om zijn emotie in olieverf, bladgoud en stro te evoceren.
In de zalen van het Van Gogh Museum worden meer op Vincent geïnspireerde werken getoond, zoals een impressie van een Sterrennacht. De hemellichten zijn daarin in beschilderd stro en uitgebloeide zonnebloemen gemodelleerd. Een onmiskenbare verwijzing naar de vergankelijkheid. Het licht van de sterren aan het firmament is voorlopig blijvend, maar dat geldt niet voor de sterrenkijkers op aarde…
Kiefer in het Stedelijk
In het Stedelijk Museum, waar werk uit zijn begintijd wordt getoond, komt Kiefer als het ware thuis. In 1986 werd zijn werk daar al in een solotentoonstelling getoond. Het persbericht spreekt zelfs over de cruciale rol die het museum in Kiefers carrière heeft gespeeld. Het museum kocht destijds twee werken van zijn hand aan, waaronder de installatie Innenraum (1981). Een onheilspellende verbeelding van de Rijkskanselarij in Berlijn waar de duivelse plannen van Hitler werden gesmeed.
WOII is een belangrijke drijfveer in zijn werk. Als Duitser ging Kiefer gebukt onder de beschamende erfenis van het oorlogsverleden. In de naoorlogse jaren worstelden meer Duitsers met dit stigma. WOII was een taboe, waar men liever niet aan werd herinnerd. En zij niet alleen. Wanneer ik in Italië voor een Tedesca word aangezien haast ik mij dit misverstand recht te zetten.
Hier veroorloof ik mij een aan de oorlog gelieerde jeugdherinnering. Op de Zeeuwse stranden van de Atlantikwall keerden in de jaren zestig veel voormalige soldaten als badgast terug. Sommigen gingen met slechts één been moeizaam op krukken voort door het zand. Mijn moeder lichtte laconiek toe dat het in de oorlog gewond geraakte Duitsers waren. Ondanks de zwarte herinneringen, die haar ‘als de dag van toen’ nog steeds bijstaan, was ze ook vergevingsgezind. ‘Ze moesten ook maar opkomen voor hun nummer’.
Plaatsvervangende schuld en boete tekenen een groot deel van Kiefers werk. Met het genoemde Innenraum doorbrak Kiefer in 1981 het taboe, waarmee de oorlog in Duitsland omkleed was.
Speciaal voor deze expositie ontwierp hij de installatie Sag mir wo die Blumen sind, waarmee de trappen van het stedelijk zijn bekleed. De titel verwijst naar de door Marlene Dietrich gezongen aanklacht tegen de oorlog. Een bewerking van het engelstalige nummer waarmee Pete Seegers in 1958 een hit scoorde. Op de treden van het Stedelijk worden de daarin bezongen verwoestingen van de oorlog in een gouden landschap in beeld gebracht. Gruwelijk en tot de verbeelding sprekend zijn de daarin verwerkte uniformen en lichamen van gesneuvelde soldaten. Ze zijn deels bedekt met bloemblaadjes… Als teken van hoop rijst uit een van de gedode lichamen een plant op. In de bovenste regionen verwerkte Kiefer beelden van vrouwen die, terwijl de mannen aan het front zijn, hun werk in de oorlogsindustrie overnemen.
Hoop wordt ook verbeeld met de aan de fantasie van de kunstenaar ontsproten bommenwerper uit 1989. In de cockpit bevindt zich geen piloot, maar een slang die zich -als symbool van een nieuw leven- ontdoet van zijn oude huid.
Er zijn vele dubbelzinnigheden en symbolische verwijzingen in het getoonde materiaal. Gewapend met een geoefend oog en de nodige kennis van de klassieken valt er voor de opmerkzame bezoeker veel meer te ontdekken. De werken in de tentoonstelling refereren niet alleen naar WOII, maar bevatten ook verwijzingen naar andere historische gebeurtenissen en de muziekgeschiedenis. Je kunt ook enkele filosofische associaties ontdekken.
Laat eventuele scepsis over de door enkele critici van winstbejag gehekelde dubbeltentoonstelling varen. Ga kijken en laat het gebeuren! Tot en met 9 juni.
Link:
